Effefietsen

Effefietsen

woensdag 25 december 2013

Kerstmis 2013


Vanaf zondagavond zitten we in een bamboebungalow in Nung house. Een bungalowtjein een mooie tropische tuin, waar ons onbekende vogels ons 's morgens wakker kwetteren. In het restaurant  hebben we onze eigen stamtafel met Astrid, Jude en hun vriendin Marita. 
Astrid en Jude kwamen maandagavond aan. Wij waren vorig jaar januari een paar dagen in Melbourne te gast bij hen als Warm Showershosts.  Zij zijn in april hun fietsreis begonnen. Ze zijn van zuid naar noord door Australië gefietst, daarna Indonesië, Singapore en Maleisië. We wisten dat onze paden elkaar rond kerst zouden moeten kruisen, dus boekten wij hetzelfde resort als wat zij voor de kerst hadden geboekt met hun backpackende vriendin Marita. 
Gisteren maakten Frans en ik een avontuurlijke trekking naar het meer in het Nationaal Park. Wat een avontuurlijke dag. Eerst met de boot over het prachtig blauwe, zij het kunstmatige, meer. De Thai hebben vorm en gebruik goed gecombineerd. Het aangelegde stuwmeer biedt de nodige energie en het meer behoort inmiddels tot het natuurpark. De prachtig grillig gevormde karstbergen zorgen voor een bijzonder landschap. Op het drijvende guesthouse waar we aanmeerden konden we zwemmen en kanoën . Daarna werden we verwend  met mooi geprepareerde vis, allerlei groenten en salades, meloen en ananas. Vervolgens weer op de boot naar een eiland waar we een uur door de jungle struinden naar de ingang van een grot. In die grot moesten we soms wel tot onze schouders door het water waden. In het donker met onze hoofdlampjes op, de rotsige ondergrond en de smalle tunnel werd dat helemaal spannend toen we geen grond meer onder de voeten hadden en dus moesten zwemmen. Wat was ik blij toen ik weer licht zag en we de ook niet gemakkelijke trektocht door de jungle konden voortzetten, terug naar de boot. 'S avonds een fijne praatavond met Jude, Astrid en Marita. Kerstdag begonnen met met een hardlooprondje, ontbijt, praten, wandeling, lunch en bloggen en lezen.
Wat is het leuk een wereldfietser te zijn, gelijkgestemde mensen te ontmoeten en met elkaar van gedachten te kunnen wisselen over de wereld, de politiek, onze betrokkenheid, bezorgdheid en optimisme te kunnen delen en onze persoonlijke levensgebeurtenissen uit te wisselen. We zijn nog geen pvv'r onder de fietsers tegengekomen.



zaterdag 21 december 2013

Moslims vs boeddhisten

We fietsen door een mooi gebied. Hoge bergen om ons heen en een heuvelachtig fietsgebied. Ik noem de heuvels hier zacht. Ze zijn helemaal niet steil. Stijgen gaat geleidelijk, waardoor je ook van de afdalingen, die even geleidelijk gaan, langer kunt genieten. We zijn aangeland in een gemengd moslim-boeddhistisch gebied. De moskeeën zijn talrijker dan de tempels. Op vrijdagmiddag zien we veel mannen getooid in witte gewaden op weg naar het vrijdaggebed. Maar de moslimmannen bemoedigen ons met opgestoken duimen, de gesluierde vrouwen en hun kinderen zwaaien en roepen hello, zoals de boeddhisten dat doen. Ik voel evenveel tolerantie ten opzichte van ons als van de boeddhisten. Zijn wij al zó beïnvloed dat we verwachten dat het ánders zal zijn?
Moslims zijn normatiever, hebben veel regels waar ze naar moeten leven. Boeddhisten leven en laten leven lijkt het. Toch wordt dat beeld onderweg genuanceerd door westerlingen die hier leven. We ontmoeten onderweg een Amerikaan, die hier al drie jaar woont, doceert, maar gefrustreerd is geraakt door de Thaise mentaliteit. Het boeddhisme stelt in zijn ogen hier niets voor. Mensen zijn onwetend. Het onderwijs is slecht, gericht op weetjes, niet op kennis en inzicht. Mensen zijn bijgelovig, daardoor angstig en gemakkelijk te beïinvloeden. Onze Nederlandse gastheer in Laem Son National Park woont hier al 25 jaar met zijn Thaise vrouw. Hij heeft drie kinderen. In zijn dorp wonen zowel islamieten als boeddhisten, maar er is vooral wantrouwen, geen relatie. Dit is iets verbeterd door de tsunami, toen men elkaar nodig had, maar ze sturen hun kinderen naar eigen scholen en een echte onderlinge relatie is er niet. Ook hij is van mening dat de Thai onwetend zijn en daardoor erg gemakkelijk te beïnvloeden, waardoor de corruptie zijn kans grijpt en mensen die kennelijk wel slim zijn geld met geld maken...


Tijdens onze relaxuurtjes lees ik het puttertje van Donna Tartt. Ik heb haar gezien tijdens een interview in de Grote Kerk in Breda. Ik was vooral onder de indruk van haar spontane antwoorden op de vragen uit het publiek. Daarin gaf ze meer van zichzelf prijs dan tijdens het interview. Ze doet heel veel research voor haar schrijfwerk en haar beelden van de Amerikaanse culturen, de psychologische karakters, de reacties van mensen op ingrijpende gebeurtenissen, ik vind het goed onderbouwd weergegeven. En het weet ook nog te pákken. Ik lees het dus echt met plezier. 

dinsdag 17 december 2013

Oversteken




We verlaten de oostkust en steken door naar het westen. De wegen zouden daar rustiger zijn, omdat alle doorgaand verkeer naar het zuiden via de oostzijde gaat. Met enige weemoed verlaten we de oostkust. We hebben een heerlijke fietsweek achter de rug. De ochtenden gingen we van start met een voor mij stevig ontbijt van gebakken eieren, toast met jam en koffie. Rond 08.00 starten we meestal met fietsen. Na 20 tot 30 km speelt onze cafeïnebehoefte op en gaan we op zoek naar een koffietentje. Die zijn er een aantal. Soms op verrassende plaatsen en vaak gerund door jonge vrouwen. Ze serveren alleen koffie en hebben hun tentje vaak leuk ingericht met lichtroze en blauwe houten bankjes en stoeltjes. Wij zijn toe aan een ijskoffie, want de temperatuur is inmiddels opgelopen naar zo'n 30C. Als het meezit fietsen we over beschaduwende wegen, omzoomd met kleurige bermbloemen (paars, rood, geel, wit, oranje, rose, wit) en kokospalmen, heuvelachtig, dus dan stijgt onze lichaamstemperatuur mee. Na gemiddeld zo'n 70 km en nog meer ijskoffie, fuift en salade arriveren we rond 14.00-15.00 uur in een bungalowtje pal aan zee. Zwemmen, douchen en daarna op ons beschaduwde terrasje met een biertje onze mail checken, blogje schrijven (er is overal wifi), route voor de volgende dag bekijken. Wandeling langs het strand of door het dorp en om ongeveer 18.30 uur eten. Daarna nog wat lezen en dan naar bed. Heerlijk relaxte en mooie dagen. 





Verse vis


We zien veel kleurrijke vissersbootjes, zowel op zee als in de vissershaventjes aan de oostkust. Dat beïnvloedt onze menukeuze. We houden erg van vis. We maakten in Hat Phu Noi al kennis met de krill. Diezelfde avond aten we een door mij aan een kraampje uitgekozen versgevangen vis, die vervolgens gebakken en keurig opgediend op onze tafel verscheen. De gastvrouw van ons mooie guesthouse in Ban Bang But serveerde ons vers gevangen reuze garnalen, rechtstreeks bij de visser gekocht. Ze staat wantrouwig tegenover kweekvis. We zien veel viskwekerijen onderweg. Ze vermoedt dat er te veel chemicaliën gebruikt worden. Haar reuze-garnalen, klaargemaakt op de barbecue en geserveerd met een salade met chilisaus (not too spicy voor ons) zijn een delicatesse. Frans koos tijdens onze voorlopig laatste zeekustavond het duurste recept van het menu: curry met krab (200 Baht, zo'n €5,--). De mangosalade met krab die ik voor 90 Baht bestelde was ook verrukkelijk.

Verse vis is hier, evenals bij ons, relatief duur. Het is ook behoorlijk arbeidsintensief, zelfs bij het vrij rechtstreekse proces van visser naar gebruiker dat we hier waarnemen, maar we hebben er al heerlijk van genoten. 


Ice coffee


Men neemt een beker, soms zelfs een grote plastic zak. Die gaat vol gecrushte ijsblokjes. Daarop giet men een beker koffie naar keuze : Espresso, cappuccino, latte, Thaise koffie. Een rietje erin en lékker. Op de foto heb ik de koffie al op.


donderdag 12 december 2013

Aan de Thaise oostkust



Na de drukke badplaatsen Cha-am en Hua Hin was ik bang dat deze plaatsen exemplarisch zouden zijn voor de Thaise Oostkust. De zee was amper te zien. Gigantische appartementsgebouwen verstoren het uitzicht, hotels en restaurants wisselen elkaar af langs de boulevards en de wegen zijn druk. Totaal niet aantrekkelijk voor ons. We begeven ons wat verder zuidelijk nu. We fietsen langs aantrekkelijke weggetjes met uitzicht op het karstgebergte dat de grens met Birma vormt, vissershavens, garnalen- en ananaskwekerijen en aan de kust rustige boulevards met authentieke restaurantjes en betaalbare guesthouses. Gisteren namen de gastheer en - vrouw ons mee naar het strand waar lokale vissers met hun netten krill aan het vangen waren. Krill is een dierlijk plankton en is maar een korte periode te vangen, afhankelijk van de wind en het jaargetijde. Vanochtend kregen we omelet met krill, én cake, én fruit én proviand voor onderweg..De gastheer schildert Van Goghs na en is helemaal enthousiast als we hem vertellen dat wij in dezelfde plaats geboren zijn als Van Gogh. 

We fietsen gemiddeld zo'n 70 km per dag. We hebben de wind heel gunstig en maken behoorlijk tempo. Als we ergens in een guesthouse zijn aangeland, met uitzicht op de zee, lees ik momenteel 'reizen zonder John' van Geert Mak. Een reis door Amerika die hij met zijn vrouw maakt in navolging van John Steinbeck die in het begin van de zestiger jaren de reis met zijn hond Charley maakte. Het geeft een boeiend maar ook deprimerend beeld van vooral het huidige Amerikaanse platteland. De eens zo aantrekkelijke stadjes met hun 'Mainstreets' met een saloon, een bank, een kapper en winkeltjes, zijn leeg, verlaten. Mensen zijn naar de suburbs in de grotere steden getrokken. Niet een land waar ik zou kunnen wonen. In Thailand overigens ook niet, maar daar is het platteland in elk geval levendig. 

maandag 9 december 2013

Petchaburi


Geen toeristische plaats. Asian Way of Life denkt dat we in een paar uurtjes wel rond zijn hier en The Lonely Planet besteedt er ook niet echt veel aandacht aan, maar toch genoeg om voor ons van Petchaburi een toeristendagje te maken. Volgens onze informatie is er geen leuke accommodatie, maar wij vinden een aardig, vrij nieuw guesthouse. We bezoeken een mooie Wat met een Khmer-style stupa, het koninklijke zomerpaleis uit begin 20e eeuw, met prachtige art deco-accenten in de binnenarchitectuur van het paleis. Daarna het paleis op de heuvel met zijn prachtige tropische omgeving, met veel apen, die gelukkig geen oog voor ons hebben. Vervolgens nog een druipsteengrot met een prachtige lichtinval van buiten en een liggende Boeddha, die volgens mij staat/ligt voor het bereikte Nirwana, de verlichting.

Guesthouses.
Wij houden niet van de wat duurdere, vaak erg onpersoonlijke hotels. Geef ons de maar wat eenvoudiger guesthouses, vaak in bungalows, of met balcons met een zitje, in plaats van de ruime airconditioned kamers, geïsoleerd van de buitenwereld. Maar wat ik niet fijn vind in veel guesthouses is de douche, gecombineerd met het toilet in een piepkleine ruimte. Als je doucht maak je alles nat en de afvoer kan het allemaal niet aan. De vloer droogt niet op, dus telkens als je het toilet opzoekt moet je pootjebaden. Omdat je meestal op blote voeten in de kamer en op de veranda rondloopt is het een kwestie van de voeten droogmaken op het badkamermatje, maar toch..niet fijn..



donderdag 5 december 2013

Brug over de rivier de Kwai.



In een mooi landschap van karstgbergte ligt de stad Kanchanaburi. De stad met de beroemde 'brug over de rivier de Kwai.' Er is een boek over geschreven en in 1957 verscheen de verfilming. Mensen van mijn generatie kennen ongetwijfeld ook nog de verhalen die Wim Kan vertelde over de aanleg van de Birma-spoorweg. De stad brengt veel van de aanleg van de Birma-spoorlijn tot leven. De spoorweg van Birma naar Thailand werd tijdens de Japanse bezetting van Thailand (1942-1943)gebouwd met het oog op een kortere aanvoerroute van Japan naar west-Aziatische landen. De spoorlijn moest in recordtijd onder erbarmelijke omstandigheden worden gebouwd. Japanners zetten daarvoor krijgsgevangenen uit Australië, Engeland, Nederland en een groot aantal Aziatische burgers in. Er wordt geschat dat zo'n 100.000 mensen het leven lieten door cholera, dysenterie, malaria en uitputting. De Japanners pasten barbaarse straffen toe als iemand een beetje uit de pas liep. De brug was uiteindelijk pas 20 maanden in gebruik toen hij werd gebombardeerd door de geallieerden.
De twee oorlogsmusea die we bezochten geven een goed beeld van de ontberingen van de krijgsgevangenen. Op de mooi onderhouden oorlogsbegraafplaats in de stad liggen, naast ca. 4000 Britten en Australiërs, 1800 Nederlanders begraven. Er zijn ongeveer 3000 Nederlanders omgekomen.
Het geeft weer eens de zinloosheid van oorlog weer. Oorlog is toch vaak een machtsstrijd ter meerdere eer en glorie van 'de groten der aarde' ten koste van hun burgers en veel erfgoed.
Geen vrolijke, wel een interessante dag, want we hebben kennisgemaakt met een stukje historie waarvan we heel weinig wisten.

We komen bij op de veranda van onze houten bungalow met uitzicht op de rivier.   


Ode aan de fiets



De Santos Travelmaster is speciaal ontworpen voor de lange-afstandfietser. Als zodanig heeft hij zich bij ons al gedurende duizenden kilometers op meerdere continenten bewezen. Als fietsreiziger hebben we er een betrouwbare en comfortabele metgezel aan.
Het reizen per fiets brengt je in contact met het echte leven van “de man op de straat”, met alle praatjes, groeten, geluiden en geuren van dien, Heel anders is dat bij de gangbare toerist. Deze mist juist dat contact en treedt pas in relatie met de mensen op het moment dat hij zijn gesloten vervoermiddel verlaat, op de plaats waar wij als fietsreizigers juist gas terugnemen en pauzeren.
Lange afstandfietsen kan ook een meditatieve activiteit zijn. Tijdens de rit, op het constante ritme van de eindeloze pedaalslagen, neem je het landschap in je op terwijl je gedachten hun eigen weg weg gaan. Die maken routes door het hele universum en gaan diep naar het binnenste van de fietser zelf. Het gebeurt dat je zo, al mediterend, opeens tot het besef komt dat je al weer zoveel kilometers hebt afgelegd. En soms brengt de Santos je dan bij de Buddha zelf.



zondag 1 december 2013

Politiek




De laatste dagen wordt onze fietsreis regelmatig opgefleurd met talloze vlaggen langs de weg.  Om en om een Thaise  (rood,wit,blauw,wit,rood) en een gele vlag. 25 vlaggen op een kilometer. Frans heeft ze geteld. En dat vaak meer dan 10 kilometer achtereen, en niet op één traject. Het is een vrolijk gezicht. We vermoeden dat het iets te maken heeft met het vereren van het koningschap. Koningsgezindheid staat voor geel. Gele hemden tegenover rode hemden. De koning wordt hier alom gewaardeerd  Hij is de bindende factor. Hij is al oud en zijn dood wordt gevreesd. Het land zou dan wel eens uit elkaar kunnen vallen. Als ik dat hoor moet ik denken aan de zeventiger jaren toen wij door het toenmalige Joegoslavië reisden en de bevolking bang was voor de dood van Tito. Dat heeft vreselijke gevolgen gehad. Dat wensen we de aardige Thaise bevolking niet toe. We hebben inmiddels een demonstratie gezien waar de gele en Thaise vlaggen overheersten en een kleine demonstratie van mensen met rode shirts. Dat schijnen aanhangers te zijn van Taksim, een voormalig politicus, die zijn positie erg goed wist te gebruiken om zichzelf te verrijken. Hij is de arme boerenbevolking in het noorden wat tegemoetgekomen en bij hen kan hij geen kwaad. Hij zit nu in ballingschap vanwege zijn corrupte politiek. Zijn zuster is eerste minister nu ( belangenverstrengeling is hier eigenlijk een te net woord voor corruptie) en men pleit vóór amnestie, maar daar is een groot deel van de bevolking tegen. 
Er schijnt nu ook een groep te zijn, die zowel in de opvattingen van de geelhemden als in die van de roodhemden wel goede en minder goede dingen zien. Zij dragen roze.. Dat zijn wij nog niet tegengekomen. Maar de demonstraties die we zagen verliepen erg gedisciplineerd en vrolijk. 

De plaats waar we nu verblijven is Ayutthaya. We logeren in een mooi houten koloniaal huis aan de rivier. Aan de andere kant van de rivier staat een wat (tempel/klooster), die 's avonds mooi verlicht is, maar waar de monniken helaas om 05.00 uur klaarwakker en behoorlijk versterkt hun gebeden en gezang openbaren. Gelukkig stopte het na een uur en konden we nog even slapen. Ayutthaya was van 1350-1767 de hoofdstad van Thailand. In 1767 kwam daaraan een eind doordat Birmezen met kanonnen de vele paleizen en tempels beschoten. Machtsstrijd is van alle tijden en volken. Men doet veel aan restauratiewerk, dus wij bezoeken musea en ruïnes en waarderen de rijke historie. Het historisch park in het midden van de stad is werelderfgoed